(Tekst: Joos van Dooremalen)
Over een meisje wat op jonge leeftijd haar vader verliest.
Die het maar niet goed lukt om voluit te gaan leven, altijd op haar hoede, geen fouten maken, flink zijn.
Die lang om het grote, onuitgesproken verdriet heenloopt, onder het mom van ‘wend je gezicht naar de zon dan blijft de schaduw achter’.
Tot ze erachter komt hoeveel er verloren is gegaan. Hoeveel ze zichzelf verloren heeft in die stilte en besluit dat het anders moet.
Joos van Dooremalen schetst in deze muziektheatervoorstelling het moeizaam verwerken van emotionele kwetsing.
Een persoonlijk verhaal, herkenbaar voor iedereen die als kind een dierbare verloren heeft.
Voor wie daar stil en terugtrokken van werd of zich juist enorm is gaan manifesteren om gezien te worden. En voor degenen die naast mensen met zo`n verlies leven. Om ook hen beter te begrijpen.